Cadore ligt op een van de noord-zuidroutes over de Alpen. Vele Indo-Europese volkeren zijn via deze bergpas, de ‘strada Alemagna’, getrokken, tijdens hun verhuizingen, transporten en handelsmissies, of op de vlucht voor oorlogen en onderdrukking. Een aantal dorpen in Cadore is meerdere malen geheel verwoest (gebrandschat), en niet alleen door de meedogenloze Atilla de Hun.
Een andere verkeersader die van levensbelang is voor Cadore is Piave, na de Po de grootste rivier van Italië. De pelgrimstocht die wij organiseren gaat langs de bronnen van de Piave.
Al vanaf vier- à vijfduizend jaar voor onze jaartelling wordt Cadore bewoond. Dat blijkt uit recente vondsten van diverse ijsmummies. Er zijn enkele beroemde archeologische vindplaatsen in Cadore.
Kelten, Goten, Longobarden, Ruben, Illyriërs, Romeinen, Reti, Galliërs, Oostenrijkers en vele andere volken en stammen zijn het grondgebied van het volk der Catubrini, de tegenwoordige Cadorini, binnengedrongen.
Cadore heeft een groot aantal druïdeplaatsen en waterbronnen, en was eeuwenlang door haar ontoegankelijkheid een toevluchtsoord voor geleerde vrijdenkers geweest. Daarom zijn er ook tempelierskerken en commanderijen te vinden. Het gebied kent een vergelijkbare ontwikkelingsgeschiedenis als het grensgebied van Noordoost-Spanje en Zuid- Frankrijk (Occitanië), waarvan de Franse historicus Emmanuel Le Roy Ladurie de geschiedenis zo uitmuntend heeft beschreven in zijn boek Montaillou. Net als Occitanië kent Cadore de eeuwenoude traditie van de ‘transhumance’ (schapentrek). De fundamenten van de stad Venetië zijn overigens gebouwd op houten palen van boomstammen uit Cadore. Deze stammen werden in de Piave als ‘zattere’ (vlotten)over de Piave naar het laagland vervoerd.
Cadore heeft in het midden van de 13de eeuw een democratisch stelsel ingevoerd dat ieder hoofd van een focolar (van een vuurplaats in een woonhuis) stemrecht gaf, maar ook burgerplichten. Dat systeem (de Regole) hield onmisbare en kostbare productiemiddelen, als zaagmolens, meelmolens en kalkovens voor en namens de bevolking in collectief eigendom. De Regole is daarmee een heel oud democratisch bestuurssysteem met een bijzondere opzet, enigszins te vergelijken met de Nederlandse waterschappen. Cadore heeft nooit heersende adel gehad, evenmin als lijfeigenschap of horigheid. De meest aanzienlijke persoon was even vrij als de simpelste contadino (boer). Vandaar ook dat het rond 1300 in Cadore strafbaar was om iemand ‘slaaf’ te noemen. Daar stond een boete op van enkele denarie.
Cadore heeft veel bijzondere gebouwen en de oudste, en mooiste, kerkjes van heel Noord-Italië binnen haar grenzen. Ook heeft het vele kunstenaars voortgebracht, waarvan Tiziano (Titiaan) wel de bekendste is.
Cadore heeft prachtige volksverhalen en mythen. De namen van de hoofdpersonen daarin, net als overigens de familienamen van de inwoners van Cadore, doen vermoeden dat er een heel oud volk in Cadore woont. Ook het bijzondere alfabet, het dialect en de maatvoeringen wijzen daarop.
